Eindpunt: U-Tapao
U-Tapao is een van de zeer weinige Nederlandse boeken waarin een pionier een avontuurlijke reis door bijna onbekende streken beschrijft. Deze pioniers gingen onbevangen en onbevreesd op pad, verlangend naar avontuur en mystieke ervaringen, naïef ten opzichte van de gevaren. Ellen van Boggelen-Heutink beschrijft ook haar ervaringen bij latere bezoeken aan deze contreien, die, hoewel ze nog steeds door huidige backpackers als idyllisch en paradijselijk worden omschreven, in de afgelopen decennia zo veel van hun oorspronkelijke schoonheid hebben verloren. Het boek heeft daarmee ook een zeker ‘Paradise Lost’-gevoel.
ISBN 978 94 91154 12 6 - Pocket, zwart/wit.
Verschijningsdatum 1 november 2019
Prijs € 17,95
uitgeverij Sylfaen
PERSBERICHT
Eindpunt: U-Tapao is een terugblik van de reis die Ellen van Boggelen-Heutink (1948) vanaf eind 1968 maakte. Ze was een jaar eerder naar Nederland teruggekeerd vanuit Canada waarheen haar ouders en hun kinderen ruim tien jaar eerder waren geëmigreerd. Ze bracht daar haar kinderjaren al tekenend door, met het vaste voornemen zo snel mogelijk terug te keren naar Nederland en om illustrator te worden. De kunstopleiding die ze bij terugkomst begon viel echter tegen, dus stopte ze ermee en ging als au pair in Duitsland werken. Eind 1968 trok Ellen een jaar lang liftend en met openbaar vervoer door Europa, het Midden-Oosten en Azië. Daarna woonde ze een jaar in Thailand, het langst in U-Tapao van waaraf de bombardementsvluchten op Vietnam plaatsvonden. In 1970 keerde ze terug, eerst naar Canada en in 1971 naar Nederland, hervatte haar studie en ontmoette haar man. Met hem kreeg ze vier zonen en daarnaast gaf het gezin decennialang onderdak aan gemiddeld zes tot acht pleegkinderen. Ze is nu werkzaam als illustrator, met een tekenstudio aan huis. Ze werkt voor binnen- en buitenlandse opdrachtgevers en treedt daarnaast regelmatig op als sneltekenaar.
Tijdens haar rondzwerven door Europa, Midden-Oosten en Azië hield ze een dagboek bij en maakte ze vele tekeningen en foto’s. Na ruim anderhalf jaar werd de reis in U-Tapao afgesloten en restte de terugreis via enkele steden (New Delhi, Kabul, Teheran) die eerder al waren bezocht en met Beiroet als nieuwe tussenstop. Een terugreis die werd ervaren als een soort ‘ontwenningskuur’. Vluchtige bezoeken, intermezzo’s om haar langzaam los te weken uit exotische landen en de dagelijkse nabijheid van een oorlog die op dat moment de hele wereld bezighield. U-Tapao was het eindpunt van een ontwikkeling naar volwassenheid. De reis was als het ware een onderneming om haar voor te bereiden op een gewoon leven in een gewoon land, maar met een rugzak vol ongewone herinneringen. Toen ze van eindpunt U-Tapao de terugreis aanvaardde wist ze nog niet dat de rest van haar leven, zwaar beïnvloed door die rugzak vol ongewone herinneringen, allesbehalve gewoontjes zou verlopen.
De aantekeningen uit het dagboek zijn nu uitgewerkt in een boek, waarin een van de eerste reizen vanuit Nederland wordt beschreven van wat later beroemd zou worden als de hippietrail.
